Bonjour tout le monde, Hello everybody,
Woensdag, dag 3 in het ESC (Euro Space Center)..
De eerste dagen kregen we het gevoel dat we met een rijkelijk gevuld programma te maken hadden. Vandaag lijkt het dat we nu pas echt op kruissnelheid komen!!
Opstaan met een vleugje muziek, ontbijten, kamers opruimen, kamerinspectie en meteen starten met de training . Tja, om stipt 09.00 uur staan de monitoren klaar om ons te begeleiden.
Gelukkig namen we gisteren een uitgebreide, verkwikkende douche zodat een kattenwasje volstond om fris en monter in de trainingshal te verschijnen. Gisteren kregen we een eerste training om d.m.v. een schrandere samenwerking een mega-ruimteveer te laten lanceren. Vandaag was het ‘voor echt!’ Zenuwachtige blikken werden onderling uitgewisseld. Samen met jullie, beste ouders mogen wij trots zijn dat elke lancering succesvol verliep! We namen de complimenten van de moni’s graag in ontvangst.
Ondertussen beklom een andere groep nog ‘de muur’ terwijl een andere groep in het planetarium ging kijken naar het heelal om de weg tussen al die sterren te leren kennen. Ahja, want anders vliegen we verloren.
Dan was er ook nog een audio-rondleiding. Ook wel interessant, maar niet voor elke leerling. Tot slot bouwde een laatste groep nog een heuse raket met ontsteking.
Nu hadden we het alleen nog maar over de voormiddag in dit gebouw met een oppervlakte van een paar voetbalvelden. Ergens zit er zelfs een 5D-cinema verstopt.
De trainingssessies eindigden om 13.00 uur. Dan volgde een snelle lunch want de bus naar Bouillon stond al te ronken! Een korte rit van een half uurtje bracht ons aan de voet van de heuvel waarop het sprookachtige kasteel van Bouilon stond te turen over de sombere Semois. Een middeleeuwse gids loodste ons door dit mythisch bolwerk van kleine gangen, opslagruimtes en folterkamers. En dan….eindelijk onze lang verwachte vrijheid met 15 euro in de pocket!!!!!!!! We mochten zelf beslissen over ons avondmaal op de plaatselijke markt. Het ruime aanbod van pannenkoeken, ijsjes, frietjes, pita en andere lekkernijen maakte de beslissing wel heel erg moeilijk. Met gevulde buiken trokken we terug naar de prachtig verlichte vestiging. Ondertussen was het al akelig donker. De directeur vertelde ons het bloederige verhaal van de familie RIP. Sfeervol wandelden we terug naar de bus. Nog een half uurtje rijden en we konden onze vermoeide voetjes neervlijen in ons bedje!!
Slaapwel, ZZZzzzzzzzzzzzzz
